പെണ്ണെഴുത്തും ആണെഴുത്തും

ശ്രീ വി എസ നൈപാളിന്റെ ചില കമെന്റുകളാണ് ഈ പോസ്റ്റിന്റെ പ്രചോദനം. സര്‍ വിദ്യാധര്‍ സുരാജ്പ്രസാദ് നൈപാള്‍ ഇന്ത്യന്‍  വംശജനായ  ബ്രിട്ടീഷ്‌ പൌരനാണ്.   ഇന്ഗ്ലിഷ് സാഹിത്യത്തില്‍ നിലവിലുള്ള എഴുത്തുകാരില്‍ അഗ്രഗണ്യനായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന നൈപാള്‍, ധാരാളം സാഹിത്യ പുരസ്കാരങ്ങളുടെ ജേതാവുമാണ്.  നോബല്‍ അടക്കം. അദ്ദേഹം റോയല്‍ ജിയോഗ്രാഫിക് സോസൈടിയ്ക്ക് നല്‍കിയ ഒരു അഭിമുഖമാണ് ഇപ്പോള്‍ വിവാദമായിരിക്കുന്നത്.  ഏതെങ്കിലും സ്ത്രീ എഴുത്തുകാരിയെ തനിക്കു തുല്യയായി കണക്കാക്കുന്നുണ്ടോ എന്നാ ചോദ്യത്തിന് ഇല്ല എന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ   ഉത്തരം.  അവരുടെ ചപലമായ   ആഗ്രഹങ്ങളും വീക്ഷണങ്ങളും തനിക്കൊരിക്കലും മനസിലാക്കാന്‍ സാധിക്കില്ലെന്നും അദ്ദേഹം കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തു. ജെയിന്‍ ഒസ്ടെന്‍ പോലും തനിക്കു തുല്യയല്ല എന്നദ്ദേഹം കരുതുന്നു.
പെണ്ണെഴുത്ത്‌ ആണെഴുത്തില്‍ നിന്നും തികച്ചും വിത്യസ്തമാനെന്നാണ് നൈപാളിന്റെ അഭിപ്രായം. ഒരു ബുക്കിന്റെ ആദ്യത്തെ പാരഗ്രാഫ്  വായിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ അദ്ദേഹത്തിന്  മനസിലാവുമത്രേ അതെഴുതിയിരിക്കുന്നത് പുരുഷനോ സ്ത്രീയോ എന്ന്. സ്ത്രീകളുടെ ചപലതയും അവരുടെ ഇടുങ്ങിയ ലോക വീക്ഷണവും എഴുത്തിലും പ്രതിഫലിക്കുന്നു. കുടുംബ ഭരണത്തിന്റെ ചെങ്കോല്‍ സ്ത്രീയുടെ കയ്യിലല്ലാത്തത് കൊണ്ട് അവളുടെ എഴുത്തിലും അതറിയാം. അതിനാല്‍ ആദ്യത്തെ പാരഗ്രാഫില്‍ തന്നെ അറിയാം അത് പുരുഷനാണോ സ്ത്രീയാണോ എന്ന്. സ്വന്തന്‍ പബ്ലിഷെര്‍ ആയ ഡയാന അതിലിന്റെ ഉദാഹരണം അദ്ദേഹം ചൂണ്ടിക്കാട്ടി 'അവര്‍ നല്ല വിമര്‍ശകയും എഡിടരുമാണ്. പക്ഷെ സ്വയം എഴുതുകാരിയായപ്പോഴോ, അത് വെറും ചവരായിരുന്നു.'

നൈപാളിന്റെ ഈ സ്ത്രീ വിരുദ്ധ പ്രസ്താവനകള്‍ക്ക് വളരെയധികം എതിര്‍പ്പും വിരോധവുമാണ്‌ ലോകത്തിന്റെ നാനാകോണില്‍  നിന്നുമുണ്ടാകുന്നത്. 'അഹങ്കാരം, വിഡ്ഢിത്തം , ശ്രദ്ധ പിടിച്ചു പറ്റാനുള്ള ഒരു കിളവന്റെ പാഴ് ശ്രമം' എന്നിങ്ങനെ പോകുന്നു വിമര്‍ശനങ്ങള്‍.

പക്ഷെ നൈപാള്‍ പറഞ്ഞതില്‍ കാര്യമുണ്ടെന്നു തന്നെയാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം. പെണ്ണെഴുത്ത്‌ എന്നൊന്നുണ്ട്. അത് പോലെ തന്നെ ആണെഴുത്തും. പുരുഷന്റെയും സ്ത്രീയുടെയും ലോക വീക്ഷണം  രണ്ടും രണ്ടാണ്. പണ്ട് തൊട്ടേ നിലന്നില്‍ക്കുന്ന സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥിതിയാണ് അതിനു കാരണമെന്നുള്ളത് വേറെ കാര്യം.  ഇവരുടെ സ്വഭാവ സവിശേഷതകള്‍ വേറെയാണ്. പുരുഷന് പ്രാധാനമായതല്ല  സ്ത്രീയ്ക്ക് പ്രാധാനം.  അതിന്റെ പ്രതിഫലനം എഴുത്തിലും കാണ്‌കയില്ലേ? ഇതില്‍ ഇതാണ് മികച്ചത് എന്നാ കാര്യത്തില്‍ മാത്രമേ എനിക്ക് നൈപാളുമായി അഭിപ്രായ വിത്യാസമുള്ള്. 

പുരുഷന്മാര്‍ 'ചവറു' എന്നെഴുതിതള്ളുന്ന പലതും ലോകജനതയുടെ പാതിയോ അതില്‍ക്കൂടുതലോ വരുന്ന ഒരു വിഭാഗത്തെ സംബന്ധിച്ച് മികച്ച രചനകളാനെന്നുള്ളത്  ഒരു വസ്തുതയാണ്. അതിനെ ചവറെന്നു എഴുതി തള്ളുന്നത് പുരുഷന്റെ വീക്ഷണത്തിന്റെ കുഴപ്പമാണ്.   മഹായുദ്ധങ്ങളെക്കുറിച്ചും, വിപ്ലവങ്ങളെക്കുരിച്ചും എഴുതുന്നവര്‍ അടുക്കളയില്‍, പര്‍ധയ്ക്കുള്ളില്‍, തടവിലാക്കപ്പെടുന്ന മനസുകളിലെ വിപ്ലവങ്ങള്‍ അറിയുന്നില്ല. ഒരു ജനതയുടെ മുഴുവന്‍ കഥയെഴുതിയാലെ നോവലിന് കനം വരൂ എന്നവര്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ കണ്ണുനീരിനു എത്ര കനമുണ്ടെന്നു ഒരു പെണ്ണെഴുത്ത്‌കാരിക്കറിയാം, അവളുടെ വായനക്കാര്‍ക്കറിയാം. സ്ത്രീ എഴുതുകാരോളം വൈവിധ്യമുണ്ടോ പുരുഷ എഴുത്തുകാരുടെ എഴുത്തിനു? അവളുടെ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ പ്രണയത്തിനു വേണ്ടി ദാഹിയ്ക്കും, പ്രതികാര ദുര്‍ഗയാവും, ചെരുപ്പുകളും വസ്ത്രങ്ങളും കണ്ടു മോഹിയ്ക്കും, സ്വന്തം തടിയെക്കുറിച്ച് വേവലാതിപ്പെടും, സമൂഹത്തിനെതിരെ പോരാടും, ചിറകറ്റു പോയ കിളിക്കുഞ്ഞിനെ രക്ഷിയ്ക്കും, വഴിതെറ്റുന്ന മകനെയോര്‍ത്ത് കണീര്‍ വാര്‍ക്കും, ചന്ദ്രനില്‍ പോകണമെന്ന് മോഹിയ്ക്കും, ഇനിയും കല്യാണം കഴിയാത്ത പെണ്മക്കളെക്കുറിച്ചോര്‍ത്തു വേവലാതിപ്പെടും. പുരുഷന്റെ ലോകം എത്ര ഇടുങ്ങിയതാണ്. സ്ത്രീയുടെ ലോകത്തിനു പരിമിധികളില്ല. കാരണം, അവള്‍ക്കു സ്വപ്നം കാണാനും അറിയാം. 

അവളുടെ കഥാപാത്രങ്ങള്‍, ലോകത്തിന്റെ മുഴുവനും ദുഃഖം ചുമലിലെറ്റുന്നില്ല. സ്വന്തം ദുഃഖങ്ങള്‍ തന്നെ അവര്‍ക്ക് ധാരാളമുണ്ട്. അതുപക്ഷേ ചിലര്‍ക്ക് മനസിലായെന്നു വരില്ല. കാരണം ചില പുരുഷന്മാര്‍ക്ക് സ്ത്രീകളുടെ സങ്കടങ്ങളും സന്തോഷങ്ങളും ചപലതയാണ്. അവനവന്റെതില്‍ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ് എന്ന ഒരു കാരണം കൊണ്ട് മാത്രം പാതി ലോകത്തിന്റെ വികാരങ്ങള്‍  അവര്‍ പുച്ചിച്ചു  തള്ളുന്നു.

അതെ, ആണെഴുത്തും പെണ്ണെഴുത്തും ഉണ്ട്. ഇതിലേതാണ് മികച്ചതെന്നെഴുതി ആണുങ്ങളുടെ മനസ് ഞാന്‍ വിഷമിപ്പിക്കുകയില്ല. കാരണം, പെണ്ണുങ്ങള്‍ അങ്ങനെയല്ല.